Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the acf domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /mnt/volume_cybernew/chintankhabar.com/public_html/wp-includes/functions.php on line 6121
विदाइमा नहल्लिएका हात « Chintankhabar

पान्थर मिडिया प्रा.ली.
सूचना विभागमा दर्ता नं. : ३०४३/०७८/०७९
Office: फिदिम न.पा. - १ पाँचथर
Phone: +९७७ ०२४-५२०५५५
Admin: Info@chintankhabar.com
News: chintankhabar@gmail.com

विदाइमा नहल्लिएका हात

चिन्तन खबर

किरण पौड्याल

जीवन एउटै रेखामा बग्दैन । कहिले दुःख, कहिले सुख । कहिले अटास् लाग्दो हाँसो, कहिले हृदयविदारक रोदन । स्वभावैले मानिसले निमेश भरमै आवेग परिवर्तन गर्न सक्छ । हरेक व्यक्तिमा काल्पनिक मन हुन्छ । जसको बनावट पनि काल्पनिक ।
आज त्यही मनको कुरा गर्दैछु । जुन मन हिजो झै छैन आज । हिजो प्रतीक्षामा घण्टौ मूर्ति झै बन्ने त्यो मन आज जम्काभेटमा बोल्ने फुर्सद पाइरहेको छैन । नजिकिन बाहना चाहिने उसलाई आज मौन बस्न कारण खोज्नु परेको छ । हिजो सिधै चिनापर्चीको हत्ते हाल्ने उसले, आज चिनाउन अनेक नाता लगाउँदैछ ।

कहिलेकाहीँ लाग्छ, समय बलबान् छ । जुन समयमा जे आवश्यक छ, त्यही बनिदिनु पर्छ । कहिले कृष्ण बनेर गोपीनी नचाने त कहिले राम बनेर सीता बचाउने । यति मात्र कहाँ हो र । सायद मानिसमा यी सबै गुण हुन्छन् । मतलब, सबैमा कृष्णको गुण हुन्छ , अनि रामको पनि । तर, विचार फरक । किमार्थ फरक । निश्चित स्वार्थमा परेपछि दौतरी, साथी, सन्तान, इस्ट र परिवार विर्सिन्छ । जसरी, कौरवले पाण्डब भुले ।
अनि विभिषणले रावण भुले । एउटै कोखका सुग्रीव र वाली । एउटा भगवान्को मित हुन पुग्यो भने अर्को मारिन पुग्यो । यसको मतलब, समय बलवान् छ । समयभन्दा अघि र भाग्यभन्दा धेरै पाउन गाह्रो छ । समयसँग समानान्तर गतिमा दुर्गुनुछ । यसको मतलब सबै कुरा बुझ्न सम्भव छैन । बुझ्न खोजे समय पनि छैन । कुनै बेला हेरिरहुँ लाग्ने अनुहार, आज रतिभर देख्न मन छैन । अनुहार हेर्न घण्टौ हिडेको हिजोको समय आज अनुहार भुल्न घण्टौ हिड्नु पर्छ ।

यो सव मनको कुरा होइन र । हामी बीचको आकर्षण होइन र ? भनिन्छ नि, जो सँग जे छ, त्यही देखाउँछ । कसैले घृणाको स्वरले हेर्छन् ।

आफूलाई श्रीखण्डी बनाएर कसले अर्जुनदृष्टि राख्दैछ बुझ्नु आवश्यक हुन्छ । भगवान् कृष्णले १६ हजार एक सय आठ जनासँग विवाह गरे । कारण , उनी कोहीलाई मन पराउँथे । ती थिइन्, राधा वा राधिका । राधा पाउन अनेकन प्रयास गरे, उनले सकेनन् । उनी राधाका जस्ता गुण भएका जोकोहीलाई भित्र्याउन थाले ।

कृष्ण हाम्रा भाषामा भगवान् थिए तर उनले पनि चाहेको भएन । उनले राधासँग विवाह गर्न पाएका भए १६ हजारभन्दा बढी भित्र्याउनु पर्थेन । यो भाग्यको फल हो । जुन आवश्यकताभन्दा बढी पाइदैन । अनि अर्को कुरा । भगवान् विष्णुका एक अवतार मानिने राम भगवान्ले श्रीमती हरण भएपछि अनेक दुःख पाए । जंगल, जंगल डुलि हिडे । बाँदरसँग मित लगाए । हनुमानलाई साथी बनाए ।

अन्त्यमा, लंकाका वलवान् राजा रावण मारि छाडे । यो चानचुने कुरा थिएन । रावण मर्नु थियो र रामले मार्नु थियो, अनौठो थिएन ।तर मुख्य कुरा के रह्यो भने रामले सीता फिर्ता ल्याएपछि पनि सीताको परीक्षा लिए । त्यो पनि अग्नीपरीक्षा । रामले रावणसँग लडाइ गर्नु एउटा कुरा भयो तर सीताको स्त्रीत्वमाथि शंका गर्नु कहाँ सम्मको कुरा थियो । स्वयम् भगवान् त यसबारे परीक्षा लिन्छन् भने हामी त के हौ र । जसले जे गरेपनि यो कुरा विश्वासको हो । विश्वास जहिले सम्म टिक्छ । तहीले सम्म सम्बन्ध रहन्छ । जुन मान्छे हिजो चौतारामा प्रतीक्षामा हुन्थ्यो । आज चौतारा नै उसको प्रतीक्षामा छ । जुन दिनसम्मको उसको विश्वास थियो । उ प्रतीक्षाका लागि चौतारो धायो । अनि विश्वासमा खडेरी ठान्यो अनि अर्कै चौतारो धायो । केवल चौताराको पनि खडेरी नभएकाले उ हरेक ठाउँमा धाउँदैछ ।

आज, उ अन्तिम पटक चौतारामा आयो । अनेक कर र बाध्यताले चौतारामा आयो । विगतका उत्साह र हाँसो विर्सिएर चौतारामा आयो । यस्तो लाग्थ्यो, उसले हाँस्न विर्सिएको छ, उत्साह पैचो दिइसक्यो । उ अनेक प्रयासको टेको लगाएर चौतारो पुगेको थियो । उ पुग्नका लागि थिएन, पुगिदिनका लागि चौतारो पुगेको थियो । विगतमा चौतारो संसार ठान्ने उ चौताराको च उच्चारण गर्दैनथ्यो ।

कवेल उसमा घमण्ड र रिस बाँकी थियो । उ चौतारामा आयो । तर, निर्धारित समयभन्दा धेरै ढिला आयो । फिक्का आयो । विगतका जस्ता गफ, सामिप्यता उसमा केही थिएन । उसलाई विगत सम्झाउनु र उसले सम्झनु मुर्खता थियो । उ आयो, अनि यसरी वकपत्र उच्चारण गर्यो कि उसले चौतारो धाउनु महापाप ठान्यो ।

अनि चौतारामा भेटेको मान्छे उ फर्किनभन्दा पहिले एक पल्ट टाढा हेर्यो । धेरै टाढा हेर्यो । उसको मन रोएको थियो । बाहिरी आवेगले दुर्वासा बनेपनि भित्री मन पग्लिएको थियो । तर, कठैवरा । उ न हुन्छ, नभन्न सक्थ्यो, न हुन्दैन । यो समयमा काली गड्गडाएझै स्वर निकालेर रुन चाहन्थ्यो तर रतिभर सम्भव थिए । उ आफूलाई वलवान् देखाउन खोज्थ्यो तर असमर्थ सावित हुँदैथ्यो । अन्त्यमा, उ उठ्यो अनि गन्तब्यतिर लाग्यो ।
सधैभन्दा भिन्न तवरले गन्तब्यतिर लाग्यो । उ पछाडि फर्कन चाहन्थ्यो तर उसमा अनेक सीमा रेखा कोरिएका थिए । उ नाघ्न सक्दैन । यही कारण उ निःशब्द भएर बाटो लाग्यो । उसले सदाझै विदाइका हात हल्लाएन, मुन्टो बंग्याएन, अनि कुनै खुसी छाडेन । उ भित्रभित्रै गलिसेकेको थियो । उ अनेक बाहिरी हृदयले अनेक खोट लगाइरहेको थियो तर त्यो कस्मेटिक चित्रित थियो । उसले हात नहल्लाउनुमा दुई कारण थिए । उ यतिबेला हाँस्न पनि सकेको थिए र रुन पनि ।
उ विदा मागेर सानो हुन चाहदैनथ्यो तर सदाका लागि जान चाहदैनथ्यो । उ मनबाट विदा नमाग्न खोज्थ्यो तर समयले विदा मगाइरहेको थियो । उसको नहल्लिएको हात र नमागेको विदाले यसपछि अनेक प्रश्न उब्जायो अनि उब्जाइरहयो । उसको मन यसरी भक्कानियो कि आफ्नो सत्यता लुकाउन अनेक गल्ती बोल्दै थियो । तर, त्यो पनि फिक्का थियो । उ वर्तमानमा घटेको त्यो घटनाभन्दा पनि विगतसँग रिसाएको थियो । त्यही कारण विदा माग्न सक्दैनथ्यो । उ विदा माग्नुअघि अनेक गाली गर्दैथ्यो तर अविश्वसनीय र काल्पनिक ठहरिदैथ्यो । यही कारण उ विदा माग्न सक्दैनथ्यो । किनकि उ टाढिन चाहदैनथ्यो र नजिकिन सक्दैनथ्यो ।